(Υποτίθεται ότι ο Νόλαν επηρεάστηκε και απ’ αυτή την ιστορία του Ντον Ρόσα με τον Σκρουτζ για το Inception… // Επίσης, ευχαριστώ πάρα πολύ τον Athensville για το νέο μπάνερ του Bits&Pieces!)
/
//
.1) Ouch!
Ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής συζητούσε υποτίθεται με τον Σύριζα για να κατέβει στις Δημοτικές εκλογές, τελικά όμως στήριξε τον υποψήφιο του ΚΚΕ, πράγμα που έκανε τον Σύριζα να σκυλιάσει. Όλο αυτό έδωσε την ευκαιρία στον δημοσιογράφο Ηλία Κανέλλη να γράψει το άρθρο «Η ψυχοψαγμένη αριστερά» που αναφέρει:
(εδώ πάει το ouch)
Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Τσακνής (είτε με τον Μαχαιρίτσα είτε και μόνος του) θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. (…) Ήρθε μετά [τη μεταπολίτευση] στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Όταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ).
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.
«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.
«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...
2) O ενωτικός τραγουδοποιός.
Ο δε Τσακνής μίλησε χτες στο Βήμα. Αποδίδει σε παρεξήγηση τα περί υποψηφιότητάς του με τον Συνασπισμό και δηλώνει: «Δεν πετάω πέτρες στους συντρόφους της άλλης πλευράς» και «δεν θα συμβάλω σ΄ άλλον ένα εμφύλιο γύρω από ένα ήσσονος κατά τη γνώμη μου σημασίας θέμα» και «είμαι πολύ μακριά απ΄ τη λογική του διχασμού».
Η πλάκα είναι πως αυτός, που δεν θα πετάξει πέτρες, δεν θα συμβάλλει στον εμφύλιο και είναι μακριά απ’ τη λογική του διχασμού λέει τα εξής για τους συντρόφους της άλλης πλευράς στη συνέντευξη που έχει τίτλο «Δεν ασχολούμαι με μαντρόσκυλα και υστερικά πεκινουά»:
«Δεν θα ονοματίσω τους “ευλογημένους εχθρούς μου”, δίνοντάς τους εύσημα (και ένσημα) για το θλιβερό τους βιογραφικό.» «Είμαι όντως χορτάτος απ΄ όλες τις απόψεις, σε αντίθεση με τη δική τους ένδεια επιβεβαίωσης.» «Απ΄ την άλλη βέβαια, σκέφτομαι πως πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του μαντρόσκυλου του συστήματος. Τα γαβγίσματά τους όμως αποκαλύπτουν πως δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από κάτι υστερικά πεκινουά. Ανέραστοι άνθρωποι πάντα καθώς τους ταιριάζει να μείνουν».
[Είναι γεγονός. Ο υπεράνω και ενωτικός Διονύσης Τσακνής μπορεί να φέρει κοντά όλη τη σκορπισμένη αριστερά μ’ ένα του νεύμα…]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου